Səfalı kəndlərin birində ağıllı bir kişi yaşayırdı.O kənd camaatı ilə o qədər ünsiyyətdə olmasa da uşaqlarla tamam başqa münasibətdə idi.Onların qayğısına qalır,xoş rəftar edir,mehribanlıq göstərirdi.Qəribə bir xasiyyəti də o idi ki,uşaqlara çox gözəl,qiymətli və həddindən artıq kövrək hədiyyələr bağışlayırdı.Uşaqlar bu hədiyyənin üstündə nə qədər əssələr də,əzizləsələr də qoruya bilmirdilər.Bir gün sınırdı.Onda kişi onlara bundan da qiymətli,bundan da zərif hədiyyə verirdi. Kənd camaatı təəccüb qalmışdı.Kişinin puluna heyfi gəlmirdimi?Bilirdi ki,uşaqlar hədiyyəni sindiracaqlar,amma yenə öz bildiyini edirdi.Bir gün dözməyib yığışıb onun yanına gəldilər:
-Niyə bizim uşaqlara belə bahalı və eyni zamanda da zərif hədiyyələr verirsən?Bilirsən ki,qədrini bilmirlər,sındırırlar.Nədən belə qəribəsən?
Kişi gülümsədi:
-Onlar hələ uşaqdılar.Mən indidən onları qiymətli,kövrək oyuncaqlarla rəftar etməyə öyrədirəm.Bunlar ancaq əşyadır,o qədər də dəyəri yoxdur.Vaxt gələcək kimsə onlara öz ürəyini verəcək.Əsas odur ki,onunla həssas olsunlar,dəyərini bilsinlər,sındırmasınlar!
Siz ürəyinizi kiməsə hədiyyə vermisinizmi?
Yoxsa elə ən etibarlısı özüməm,özümdə qalsa yaxşıdır deyirsiniz? 
